به گزارش میراث آریا محمدعلی ابراهیمی، سرپرست موزه منطقه‌ای جنوب‌شرق کشور در یادداشتی به مناسبت ۱۴ ربیع الاول و روز سیستان وبلوچستان نوشت: سیستان وبلوچستان سرزمینی است که هر منطقه‌ی آن اقوام، فرهنگ، آب و هوا و طبیعت منحصر به فرد خود را دارد و این ویژگی‌ها جذابیت‌های آن را بیشتر کرده‌اند. هر کدام از این شهرها، خصوصیات و پیشینه خود را دارند که با آشنا شدن با آن‌ها نه تنها آگاهی‌مان درباره محل زندگیمان افزایش می‌یابد، بلکه با شناخت پتانسیل‌های هر شهر می‌توانیم به توسعه آن کمک کنیم. لذا در تقویم ملی کشورمان، برخی از استان‌ها و بسیاری از شهرهای ایران دارای روزی مخصوص به خود هستند. تعیین این روزها باعث می‌شود که گاهی درباره شهرهای ایران و محل سکونت‌مان بیشتر تامل کنیم و با ویژگی‌های آن‌ها بیشتر آشنا شویم.
در همین ارتباط بر اساس ماده واحده «تعیین مناسبت‌های جدید برای درج در متن و ضمیمه تقویم رسمی کشور که در جلسه شماره ۸۹۵ ۱۰ بهمن ماه امسال شورای عالی انقلاب فرهنگی و بر اساس مصوبه جلسه ۴۵۸ سوم بهمن ماه ۱۴۰۲ شورای معین شورای عالی انقلاب فرهنگی (بنا به پیشنهاد شورای فرهنگ عمومی)، به تصویب رسیده، ۱۴ ربیع الاول به نام «روز سیستان و بلوچستان» نام‌گذاری شد.
فلسفه نام‌گذاری این روز همانان پاسداشت جایگاه هویتی استان وسپردن آن به نسل جوان است تا از این باب در مسیر توسعه گردشگری نیز قدمی برداشته شود اما روز ۱۴ ربیع الاول در طلیعه دهه امامت وخجسته سالروز آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج) متقارن با هفته وحدت در سرزمین وحدت، بسیار ارزشمند است.
این دیار به سرزمین وحدت اقوام، وحدت فرهنگ‌ها، وحدت مذاهب حتی وحدت جغرافیا شهره است لذا تعیین این روز بعنوان روز استان کارکردهای متعددی می‌تواند داشته باشد هم در مسیر شناسایی، ثبت وصیانت از مواریث فرهنگی هم در فرایند وحدت افزایی، ریشه‌شناسی فرهنگی، توسعه آفرینی گردشگری و زمینه‌سازی توسعه پایدار استان مؤثر می‌باشد.
این روز را حضور همه محققین، ‌اندیشمندان، دانش پژوهان به خصوص سیستان و بلوچستان پژوهان و نیکو مردمان این دیار تبریک عرض می‌نماییم، جا دارد قبل از همه یاد کنیم یاد و خاطر، شهدای بزرگواری که با اهدا جان ریشه درخت تنومند ایران را قوی‌تر کردند وهمچنین یاد وخاطر استاید استان‌شناس راکه دیگر در بین ما نیستند با ذکر صلواتی و فاتحه‌ای گرامی بداریم افزون برآن طلب عافیت و آرزوی سلامتی نماییم برای اساتید پیشکسوت، تمام کسانی که نقشی در توسعه ایران و کهن دیار سیستان و بلوچستان داشته و دارند.
فرهنگ وتمدن کهن دیار سیستان و بلوچستان در طول سالیان رنج‌های بسیار و آسیب‌های بسیاری کشیده است. بزرگان و پیشکسوتان این قوم بسیاری کوشیده‌اند تا این پیکره را با چنگ و دندان و با تمام وجود برای ما نسل جوان نگهدارند. این عزیزان، همت عظیمی به خرج داده‌اند و ما مدیون آن‌ها هستیم.
شاید هنوز که هنوز است کسانی باشند که با این مدعیان بی‌ادعا معرفت نداشته و غرابتی حس نکنند، بزرگ اخترانی همانند پهلوانان ایران زمین سورنا، ‌امیر یعقوب لیث صفاری که اگر نبود ایران و فرهنگ ایران هم نبود- پهلوان حمل جییند-خداوندگار ادب استاد فرخی سیستانی که سیستان را در ایران زنده نگه داشت، ادب پرور و محقق بزرگ ظهورشاه هاشمی، سعدی بلوچستان، ملک شاه حسین سیستانی که از نخستین انسان‌شناسان به شمار می‌رود و هزاران هزار گوهر تابناک دیگر که رنج کشیدند تا این گنج حفظ گردد و به عنوان یک میراث به ما برسد.
میراثی گرانب‌ها که خودیکی از جاذبه‌های گردشگری استان به شمار می‌رود(مجموعه آیین هادر (تولد، ازدواج و مرگ ) از مراسم شب خیر نوزاد تا سر تراشک داماد و گرا بردن عروس از قیچک زابلی تا بنجو بلوچی از پیر پتر تا رقص چوب و شمشیر و از بازی کودی، خسو تا کیچ زور از لبس چل تریز تا زیگ استین و هزاران هزار خرده فرهنگ در جای جای استان که سینه به سینه از نسل به نسل دیگر همچون مشعلی فروزان به مار سیده و باید مورد بررسی قرار گیرد آن هم در شرایط خاص این روزگاران (خشکسالی، مهاجرت، فقر، تحریم وتهاجم فرهنگی –و…. )و به نسل‌های بعدی سپرده شود استان سیستان و بلوچستان از این منظر بسیار پر بار و توانمند است -پهناوری –وسعت استان از یک طرف، زندگی اقوام مختلف با مذاهب و فرهنگ‌های متفاوت در کنار هم برای سالیان دراز با الفت و در کمال اتحاد و همدلی از طرف دیگر باعث غنی بودن این حوزه‌های پژوهشی انبوه و بکر است –دانشجویان و اساتید و پژوهشگران با ارائه طرح‌های پژوهشی و سوق دادن پایان‌نامه‌ها به این سمت و سومی توانند نقش مهمی در اعتلای این رشته و توسعه فرهنگی استان ایفا نمایند اهمیت این رشته به قدری است که باید گفت هر سیستانی و بلوچستانی به عنوان یک مردم‌شناس و انسان‌شناس وظیفه دارد فرهنگ و هویت خود را بشناسد و حفظ نماید مسئولین امر نیز باید در هر اداره و ارگانی در هر مجموعه‌ای یک مردم‌شناس را به کار گیرند تا ابتدا شناخت خوبی روی مجموعه و فرهنگ آن پیدا کندو با مطالعه بهتر موفقیت بیشتری کسب کند.
در شرایط ویژه این روزگاران استان این فرهنگ‌ها باید شناسایی، عبرت‌آموزی، صیانت و به نسل جوان سپرده شود: عزیزان، ما انسان‌ها از هم دور شدیم و همدیگر را درک نمی‌کنیم؛ کم کم پوشاک سنتی‌مان در حال فراموشی است و گویش زیبای سیستانی و بلوچی با آن همه وا که‌ها و واج‌های غنی که یادگاری از آریایی بودن است در حای منسوخ شدن می‌باشدو مشاغل کهن شیوه‌ای سنتی زندگی و مردم داری‌ها، تکنیک‌های و دانش بومی، ادبیات شفاهی، غذاها و خوراکی‌های سنتی و……در اذهان بزرگان واگویه می‌گردد و نسل جوان با نفوذ این همه امکانات سرگرمی و کالاهای فرهنگی کاذب کمتر علاقه و تمایلی به آن همه غرور ملی و به هویت خود نشان می‌دهند و در واقع یکی از اهداف استکبار و آرزوهای دشمنان قسم خورده این فرهنگ و تمدن در طول سال‌ها غبطه خوردن به این همه افتخار همین بوده که یک روزی ناآگاهانه به دست خود تیشه به ریشه خود بزنیم.
استان سیستان و بلوچستان از این منظر بسیار پر بار و توانمند است. پهناوری و وسعت استان از یک طرف، زندگی اقوام مختلف با مذاهب و فرهنگ‌های متفاوت در کنار هم برای سالیان دراز با الفت و در کمال اتحاد و همدلی از طرف دیگر باعث غنی بودن این حوزه‌های پژوهشی انبوه و بکر است.
دانشجویان و اساتید و پژوهشگران با ارائه طرح‌های پژوهشی و سوق دادن پایان‌نامه‌ها به این سمت و سومی توانند نقش مهمی در اعتلای هویت ملی و توسعه فرهنگی استان ایفا نمایند اهمیت این بحث به قدری است که باید گفت هر سیستانی و بلوچستانی به عنوان یک فرد متعهد وظیفه دارد فرهنگ و هویت خود را بشناسد و حفظ ومعرفی نماید مسئولین امر نیز باید در هر مجموعه‌ای تلاش نمایندتا ابتدا شناخت خوبی روی مجموعه و فرهنگ آن پیدا کند و با مطالعه بهتر موفقیت بیشتری کسب نماید و با فراهم کردن زمینه و بسترسازی مقدمات بهره‌برداری جامعه محلی را فراهم کند.

انتهای پیام/